Ontvoerd

Scarrex kwam aangelopen met Lara en gooide haar op de grond. Hij pakte haar bij haar kraag en grijnsde. "Mijn nieuwe slachtoffertje" zei hij met een valse grijns. Hij drukte haar tegen de grond en ging op haar zitten. Lara gromde en schrok wel van zijn gewicht. "Laat me met rust!" snauwde ze. Scarrex lachtte. "Dat zou je wel willen" lachtte hij. Hij hield zijn klauw voor haar en sneed over haar buik. Daarna ook haar beide armen. "Hmm" zei hij. Hij likte het bloed af en grijnsde. "Ik heb je gedachte eens gelezen, en ik wil er best voor zorgen" zei hij terwijl hij met zijn klauw over haar borst streelde. Lara schrok en kneep even haar ogen dicht, ze bloedde al snel. "Ik meen eht laat me!" gromde ze. Scarrex grijnsde en sneed haar broek stuk. Hij grijnsde en trok die uit. Hij pakte haar armen vast en beet in haar nek terwijl hij in haar gleed en best wel hard begon.

Vergil gromde toen hij Scarrex en Lara zag, zijn zicht werd rood, en hij veranderde in PDT. Hij sprong op Scarrex en sleurde hem van Lara af, hij sloeg hem met zijn staart in zijn gezicht. "Blijf met je poten van mijn partner af, hondsvod!" Hij nam Yamato uit de schede en stak die diep in de maag van Scarrex. Hij lachte en haalde de zijkant van zijn hals open met zijn klauwen, hij miste net de slagader.

Lara keek op en kroop meteen achteruit. Ze voelde aan de wonden en gromde. Scarrex gromde en sprong op Vergil af. Hij drukte hem op de grond en wilde net zijn klauw in zijn arm duwen

Daphne keek geschokt toe en sprong voor Vergil, waardoor de klauw haar hals raakte. Ze spuwde bloed uit, nu zat er geen gif in, blijkbaar had hij het gewoon er even opgesmeerd. Ze gromde en vloog Scarrex naar de keel. Ze hield haar hand strak om zijn luchtpijp en sloeg hem met zijn kop tegen de grond, waardoor hij bewusteloos onder haar lag. Ze duwde haar klauwen en staart in zijn borstkas, net boven de wonde aan zijn buik en haalde Yamato eruit. Ze ging terug naar Vergil en gaf hem Yamato. Dan ging ze Lara halen en bracht haar bij hem. "Scarrex is nog wel even uitgeteld, was hij een mens, zou hij dood zijn geweest."

Lara glimlachtte. "Bedankt" zei ze tegen hun allebei. Ze omhelsde Vergil hard en keek hem aan. Ze bloedde nog wel door de wonden in haar buik en armen.

Vergil nam zijn zwaard aan en omhelsde Lara. "Graag gedaan," zei hij zacht en hij genas Lara's wonden en daarna de wonde aan Daphne's keel.

Lara liet hem los. Ze keek naar de wonden die geneesden en glimlachtte zacht. "Ik wil heir nu weg" zei ze zacht

Vergil knikte en pakte Lara op. "Wat waren die gedachten nu eigenlijk waar Scarrex het over had?" Hij draaide zich om naar Daphne en vroeg: "let jij op hem?"

Lara hoorde het en zweeg even. "Nou euhh ik dacht eigenlijk euhm al an kinderen" zei ze stil dat alleen Vergil het kon horen. Ze was iets roder en keek hem stil aan

Vergil keek Lara verbaasd aan en liet haar bijna vallen. "Wat? Denk je nu al aan kinderen?" Hij schudde licht zijn hoofd, hij dacht nog lang niet aan kinderen, hij dacht niet eens aan kinderen.

Lara schrok toen ze bijna viel en hield hem snel goed vast. Ze zag erg rood en schaamde haar er eigenlijk voor. Ze zweeg want wist niet echt iets om te zeggen

Vergil lachte en zette Lara neer. "Je hoeft je er niet voor te schamen, alleen, denk ik nog niet aan kinderen. Ik denk helemaal niet aan kinderen."

Daphne knikte en ging naast Scarrex zitten om een oogje in het zeil te houden. Ze keek even naar de wonde aan haar buik en dan weer naar Scarrex, en ze veranderde weer naar mens.

Lara keek hem stil aan en knikte zacht. Ze zuchtte even en keek stil naar de grond. Ze wilde het al langer maar wilde het nooit zeggen en nu...

Vergil glimlachte naar Lara. "Wil je dat ik met je meekom, of mag ik hier blijven? Ik wil Daphne niet alleen laten met dat ding, als het wakker wordt?"

Lara keek hem aan. Het liefste wil ze bij hem zijn maar ze zweeg maar. "Blijf maar" zei ze zacht

Vergil keek Lara aan en gaf haar een kus op de mond. "Als je liever hebt dat ik meega, mag je dat ook zeggen." Hij glimlachte en ging naast Daphne zitten, met zijn arm om haar heen.

Lara schudde haar hoofd. "Nee blijf maar" zei ze zacht. Ze draaide haar om en liep weg.

Daphne glimlachte toen Vergil naast haar kwam zitten en ze gaf hem een kus op de kaak. Ze leunde tegen hem aan toen hij zijn arm om haar heen sloeg en ze keek even naar Scarrex, nog steeds geen beweging.

Vergil glimlachte naar Daphne en gaf haar een kus op de kaak. "Zouden we hem wakker maken?" vroeg hij zacht.

Daphne schudde haar hoofd. "Nee, kijk, hij begint al wakker te worden." De klauwen van Scarrex bewogen zacht en hij kreunde. Hij rook naast hem iets en zag Daphne en Vergil zitten. Hij legde snel zijn klauwen over de wonden en gromde zacht. "Wat is er gebeurd?"

Vergil gromde. "Je hebt mijn partner verkracht, en Daphne vergiftigd, dat is wat er is gebeurd. En als je het wil weten, de onderste wonde op je buik is van Yamato, de wonden op je borstkas zijn van Daphne's klauwen en waarom je kop pijn doet, Daphne heeft je schedel bijna verbrijzeld, door je tegen de grond te slaan met je kop."

Scarrex keek verbaasd naar Vergil en dan naar Daphne, "dus dat zwakke mens is je partner? Ongelofelijk, en ik dacht dat je de dacht dat je de demonenwereld niet nog meer ten schande zou kunnen maken. Had dan beter Daphne gekozen, zij is tenminste halfdemon." Daphne sloeg de weerwolf in zijn gezicht zodat zijn hoofd tegen de grond kwam. Hij jankte zacht en Daphne genas zijn wonden. "Ik laat je leven, op een voorwaarde."

Vergil grijnsde gemeen en zei: "en die voorwaarde is dat je alles doet wat ik,Daphne of Lara willen. Alles, begrepen?" Scarrex knikte en Vergil trok hem recht en zei: "maak nu dat je wegkomt, en kom alleen terug als we je nodig hebben." De weerwolf jankte en liep weg zo snel hij kon.