Terugkeer

Een groot portaal opende en Vergil vloog erdoor in zijn PDT. Hij landde met een dreun en keek om zich heen. Zijn gedaante zag er nog dreigender uit dan daarvoor, stekels hadden zich op zijn lichaam gevormd, schubben waren steviger en donkerder geworden, zijn staart scherper en zijn hart gevuld met haat. Hoewel hij daarvoor koud en kil was, viel hij meestal niets aan voor het hem aanviel. Een lagere demon kroop uit zijn buurt uit schrik. Hij keek naar het ding en sloeg met zijn staart, waardoor de demon in de lucht vloog. Hij greep hem met zijn klauwen en scheurde zijn lijf aan stukken. Het bloed aan zijn klauwen likte hij voorzichtig af en hij genoot van elke seconde. Hij sprong licht omhoog en zweefde naar een heuveltop waar hij ging zitten, met zijn staart rond zijn poten gekruld. Hij vouwde zijn vleugels dicht bij zijn lichaam en hij keek rond, speurend naar iets waarvan hij wist dat het er was. Het kwam hem bekend voor, maar hij kon het niet plaatsen. Een lage grom welde op uit zijn keel en hij strekte zijn klauwen zacht.

Dante sprong voor Vergil neer en zuchtte "we hebben je hulp nodig Vergil en dringend". Hij hijgde en keek Vergil droog aan en geeuwde eens, hij was best wel moe en hij speelde met Ebony. Hij kreeg een grijns op zijn gezicht "monstertjes afslachten broertjelief en hordes".

Vergil draaide zijn kop naar Dante en hij gromde. Hij stond recht en zijn staart zwiepte woest heen en weer. Hij grijnsde en in zijn ogen kon je zien dat het niet meer dezelfde Vergil was als vroeger. Hij haalde met zijn staart uit naar zijn broer, wie hij niet meer herkende. Zijn vleugels waren licht gespreid en hij greep Dante bij de keel en kneep die toe.

" VERGIL"riep Dante en hij sloeg Vergil weg. Hij hapte naar adem en veranderde in zijn PDT. Hij gromde "herken je je broertje Dante dan niet meer?". Hij zwiepte met zijn staart heen en weer en keek Vergil minachtend aan en nam Rebellion uit zijn schede. "als we erom moeten knokken, mij best, ik ben klaar". Hij keek Vergil aan en wachtte af.

Vergil gromde en hij haalde weer uit naar Dante. Over zijn ogen verscheen een rood waas en greep Dante weer bij de keel en haalde die open met zijn klauwen. Met zijn staart sloeg hij tegen de borstkas van Dante waardoor een lange, brede wond ontstond. Hij grijnsde en sloeg Dante tegen de grond.

"DAPHNE!!!!!!!" schreeuwde Dante zo luid als hij kon en hij sloeg Vergil weg en hij stond recht, een diepe wonde in zijn kaak herstelde zich direct. Hij deinsde achteruit en schreeuwde Daphne's naam nog eens. Hij hijgde en gromde nog wat na.

Daphne stapte uit het portaal en ze zag Dante in zijn PDT, hijgend en tegenover hem stond Vergil, ook in zijn PDT, klauwen en staart besmeurd met bloed. Ze schrok van hem, hij was zo veranderd. "Vergil? Wat is er met je gebeurd?"

Vergil zag dat er een vrouw uit het portaal stapte nadat Dante blijkbaar haar naam had geroepen. Hoewel hij een haat voor haar voelde, net zoals voor iedereen, was er ook een vreemde soort nieuwsgierigheid. Hij schudde zijn kop en concentreerde zich weer op Dante. Hij gromde diep en sloeg Dante weer tegen de grond.

"grr..."zei Dante en hij sloeg met Rebellion een diepe snee in Vergil's buik en stamptte hem dan weg "overtuig hem dat wij het zijn daphne!". Hij sprong recht en zette zich weer klaar voor een aanval. Zijn wonden genazen weer direct.

Daphne keek met medelijden toe hoe de broers elkaar verwondden. Voorzichtig stapte ze naar Vergil toe en ze bleef op een afstand van hem staan. "Vergil?" vroeg ze zacht, in haar gedachten zei ze tegen Dante: 'doe hem geen pijn meer. Als hij zich bedreigd voelt, valt hij ons allebei aan.'

Vergil sprong terug recht en de wonde op zijn buik genas. Hij zag de vrouw op hem afkomen, maar ze was zo voorzichtig, was ze bang voor hem? Hij schudde zijn hoofd en liet toe dat ze dichter kwam. Op een afstand van hem stopte ze en ze zei zijn naam. Hij keek haar aan en in haar ogen zag hij dat ze medelijden voelde voor hem en de andere man. Blijkbaar wou ze niet dat ze vochten. Hij keek weer naar de andere man, zou hij iets doen nu zij dicht bij hem stond? Zijn staart bewoog zacht, zou hij hen aanvallen of niet? Hij besloot te wachten en te zien of ze een bedreiging vormden.

Dante stak Rebellion weg en keek beiden aan. Hij besloot zich neer te zetten en hij nam een pizza uit het niets uit zijn zak. Hij begon die op te eten. Nadat hij die pizza had verorbert, stond hij recht en keek hij beiden aan. Hij geeuwde eens en zag er nu echt ongevaarlijk uit.

Ook Nero was verschenen maar hij bleef uit de buurt van het drie tal. Hij kon zo ingrijpen moest dit fout gaan,maar hij bleef staan en veranderde nog niet in zijn PDT. Hij legde wel zijn handen al op Blue Rose moest er toch iets gaan gebeuren. De blik in Vergil zijn ogen was veranderd,nog kouder en nog killer dan die al was. Maar liet zijn hand dan weer naast zich zakken en hrukte neer.

Daphne rolde met haar ogen toen ze naar Dante keek. Ze keek naar Vergil en ze zag dat hij twijfelde. Voorzichtig zette ze nog een paar stappen dichter tot ze twee meter voor hem stond. "Vergil?" vroeg ze opnieuw zacht, maar deze keer met een lievere klank er in, en ze legde al haar wapens op de grond. Voorzichtig stak ze haar hand uit, vanaf hier kon ze hem niet aanraken, maar ze wilde hem laten weten dat ze niets zou doen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Nero en ze sprak hem zacht aan: "Nero, doe hem alsjeblieft niets." Ze keek weer naar Vergil en ze glimlachte zacht.

Vergil keek geïnteresseerd naar de vrouw. Hij zag dat ze al haar wapens afnam en die op de grond legde, ze wilde hem er van verzekeren dat ze geen dreiging vormde. Hij zag nog een man uit het portaal stappen en zijn hand op zijn pistool leggen, en de vrouw vroeg om hem niets aan te doen. Waarom was ze zo bezorgd om hem? Waarom deed ze zoveel moeite om hem voorzichtig te benaderen, oké, ze wist wel dat hij gevaarlijk was, maar waarom zo voorzichtig. Ze stak haar hand naar hem uit en hij gromde zacht. Hij stak zijn klauw uit, hij kon haar aanraken als hij wou, maar hij wilde weten of ze nog dichter zou komen.

Dante geeuwde en nam een voor een al zijn wapens van zijn gordel en dat waren er een heleboel. Anderhalf uur later was hij helemaal bevrijd van zijn wapens, er lagen er een stuk of 30/40 op de grond. Dante grijnsde "ehm... we doen je niets broertjelief". Hij wreef in zijn witte haar en keek naar heel zijn inboedel die op de grond lag. Hij schaamde zich wel van hoe een groot wapenassortiment dat hij had...

Nero keek naar Daphne en legde zowel Bleu Rose als Red queen neer. Hij had nog maar een wapen en dat was Devil Bringer,maar daar zou hij niets mee uithalen,toch nietzolang Vergil niets deed bij hun. Hij keek nog steeds naar Daphne,bezorgd,maar toch zo vertrouwd. Dan keek hij naar de wapens van Dante en grijnsde even.

Daphne zette nog een paar passen dichter naar Vergil en ze legde haar hand voorzichtig op zijn klauw. Ze keek hem in de ogen en ze legde haar andere hand op zijn kaak. Ze draaide de pols van het hand dat op het zijne lag zodat hij de Yamato kon zien die daarop stond. "Ik ben je clanpartner, Vergil, herinner je je dat nog?" vroeg ze zacht. Ze glimlachte en veranderde naar haar PDT, ze spreidde haar vleugels licht en haar staart lag met de punt over de zijne. "Herinner je je dit dan nog, Vergil?" vroeg ze lief en ze beet in zijn hals, bloed stroomde uit de wonde en ze likte het op tot het stopte met bloeden en het genezen was.

Nero keek haar aan en kon alles wat ze zeiden perfect verstaan. Hij wist van de clan en dat ze zijn partner was,maar toch deed het elke keer weer pijn als ze het woord uitsprak,en dus daardoor balde hij zijn vuisten. Hij zat nog steeds gehurkt en legde zijn vuisten op de grond. Hij zelf zat ook in de clan,hij keek naar de yamato op zijn pols en zuchte zachtjes. Hij kon nu natuurlijk ook opstaan en hem gelijk aanvallen,maar zo was hij nog niet.

Vergil keek toe hoe de vrouw dichter bij hem kwam en haar hand in zijn klauw legde en hij omsloot haar hand teder met zijn klauw. Toen ze haar andere hand op zijn kaak legde, leunde hij tegen haar aanraking. Hoe kon ze zo vriendelijk tegen hem zijn? Daarom dus, ze was zijn clanpartner. Hij zag haar veranderen in haar PDT, ze was bloedmooi, zijn staart krulde om de hare, waarom kon hij zich er niets van herinneren? Van haar, van de man die zichzelf zijn broer noemde? Hij hoorde haar vraag en dan voelde hij de beet in zijn hals, haar tong die ruw het bloed oplikte tot de wond genezen was. Herinneringen flitsten voorbij, toen hij haar voor het eerst had gezien, die nacht, haar lichaam gebroken en vol wonden, de razernij die volgde, maar 1 kon ontsnappen, alle andere momenten die daarop volgden toen ze hem terug vond. "Ik herinner het me weer Daphne," zei hij zacht en hij beet zacht in haar hals. "Bedankt," fluisterde hij in haar oor.

Daphne glimlachte en ze wreef met haar klauw over zijn kaak en ze omhelsde hem toen hij zei dat hij het zich weer herinnerde. "Vergil, ik ben zo blij dat je terug normaal bent." Ze zette een stap achteruit en zei met een grijns: "innerlijk dan toch. Je ziet er wel beter uit dan daarvoor." Ze gaf hem een kus op zijn kaak en veranderde weer naar haar mensengedaante.

Op het moment dat Daphne weer veranderde nam hij zijn wapens en bergde ze weer aan zijn riem op. Hij keek naar Vergil en knikte kort naar hem. Dan keek hij naar Dante die in zijn berg wapens zat. En toen keek hij uiteindelijk naar Daphne. Zijn blik was heel serieus net zoals zijn houding nu,geen lach of traan kon er nu vanaf,nee ze waren hier met een doel gekomen.

Daphne ging terug naar Nero en ze gaf hem een kus op de mond. Ze omhelsde hem en ze legde haar hoofd op zijn schouder. Ze likte zijn nek langzaam en ze beet zachtjes.

Hij keek naar Daphne en nam haar hand vast. "Vergil,ik weet niet of je het weer,maar in de Temen Ni gru,zitten demonen sterker dan ons allen'en wees naar de Temen Ni Gru,toen vervolgde hij'ik heb ze zien trainen en heb hun wapens zien smeden,we moeten hier snel wat aan doen,wij met ons vieren in PDT,we kunne dit probleem afhandelen"zei hij tegen hun. Dit was een kans om zichzelf te bewijzen tegen over hem en Dante.

Vergil knikte, "ik weet het, ik kan ze voelen. Het spijt me Dante, dat ik je heb aangevallen. Ik weet niet wat er scheelde." Hij keek even naar Daphne en hij glimlachte zacht. "Ik zal helpen, beloofd. Wat moet ik doen?"