te koppig

Dante liep al een heel eind van Vergil en Daphne weg. Hij keek naar het portaal dat zijn vader had gecreeërd en het anulet. Hij vloekte. "ik heb nooit een demoon willen zijn!!!! waarom gaf je me dit ding?!". Hij plofte op de harde grond neer en staarde naar de grond.

Daphne stond op een afstand en keek naar Dante. Ze zuchte, hij was blijkbaar vergeten dat het amulet van zijn moeder was geweest.

Dante schudde zijn hoofd. Hij had geen zin het af te doen en het weg te gooien. Hij bleef gespannen zitten. Hij haatte Vergil, hij haatte hem.

Daphne zuchte en ging naar Dante. "Ik kende Sparda," zei ze zacht.

"goed voor jou"zei Dante afwezig. Hij zuchtte eens diep en bekeek het anulet.

Daphne glimlachte zacht. "Waarom doe je zo, Dante?"

"waarom?"zei Dante. Hij zuchtte eens diep en draaide zich om "omdat ik Vergil haat. En...". Hij stopte in het midden van zijn zin. Het had geen zin dat Daphne het wist.

Daphne legde haar hand op mijn schouders. "Het is niet erg als je iemand haat. Als je niemand kan haten, wat betekent liefde dan?"

"Daphne..."zei Dante en hij stond recht. Hij keek Daphne recht aan maar maakte zijn zin niet af. Hij wou hem niet afmaken.

Daphne nam haar hand weg, bang dat ze iets verkeerd had gezegd. Ze deed langzaam een stap achteruit. "Dante, het spijt me..."

"nee Daphne het is niet wat je denkt"zei Dante en hij liep naar haar toe. Hij gaf haar een snelle kus op de mond en stapte toen achteruit.

Daphne verstarde en legde haar hand op haar lippen. "Dante, had dat dan gewoon gezegd. Ik..." ze aarzelde.

"Je bent met Nero... dat weet ik"zei Dante met een zucht. Hij veegde zijn witte haar uit zijn gezicht en keek toen Daphne weer aan.

Daphne knikte. "Weet je nog, die nacht in dat steegje?"

"Ja"zei Dnate en hij ging zitten. Hij staarde naar de grond en zuchtte weer eens.

Daphne dacht even terug aan die nact en zei dan: "als je wilt, kan ik je vertellen wat er gebeurt is, die nacht."

"nee liever niet ik heb nu al sterke gevoelens voor je"zei Dante. Hij keek nog steeds naar de grond.

Daphne zuchte en ging zitten. "Wat zal Nero hiervan zeggen als ik hem dit vertel?"

"zeg het hem niet dan"zei Dante rustig en hij staarde naar de grond.

Daphne sprong woedend recht, ze wou Dante een klap in zijn gezicht geven, maar besloot het toch maar te laten. Ze probeerde zich te concentreren, maar haar Devil Trigger ging aan en uit. "Dat zou ik nooit doen! Nero is mijn partner, ik vertel hem alles!" Ze liet zich met een plof op de grond vallen en ging languit liggen. Haar hoektanden begonnen te groeien, ze kreeg klauwen...

Dante nam Rebellion en zei "ik doe dit niet graag". Hij stak Rebellion door Daphne, door de grond, zodat ze erg hard vastzat.

Nero had alles gezien vanuit een verstop plaats. Hij sprong tevoorschijn en nam Dante vast. Hij smeet hem hard tegen de muur en gromde even. Hij keek hem kwaad aan en liep toen naar Daphne. "Ik zal je wreken op welke manier ook maar zorg dat je het red"zei hij.

Daphne brulde en nam het zwaard vast met haar klauwen en trok het eruit. Het bloed liep uit de wond en ze sloeg haar klauwen erover om niet teveel bloed weg te laten lopen.

Hij liep naar Dante en ook hij was nu in zijn Devil Trigger form. Hij nam Dante vast aan zijn nek met Devil Bringer. "Foute keuze knul"zei hij kwaad tegen hem.

Daphne zag dat Nero Dante vastgreep en gooide Nero tegen de grond. "Het spijt me Nero, maar ik heb het beloofd, ik moet hem beschermen. Hij mag niet doodgaan."