pffft

Dante had de stomste vergissing in zijn leven begaan. Hij vloekte luid en sloeg met zijn vuist tegen een muur. Hij bleef dat doen totdat hij veel pijn voelde

Vergil zat bovenop een dak in PDT en hij lachte. Hij vloog naar beneden en zei sarcastisch: "als je pijn wil voelen, kan je het ook gewoon vragen, broertje." Hij stond naast dante, met zijn staart zwiepend.

"tssss... van jouw hoef ik het niet te voelen"zei Dante bot en hij draaide zich om "wees al blij dat ik mijn gedaante aanvaard heb". Hij gromde wat.

Vergil grijnsde. "je hebt alleen maar je demonenkant geaccepteerd omdat je dacht dat je Nero zo kon verslaan. Je dacht dat als je Nero versloeg, Daphne naar jou zou komen omdat jij dan de sterkste was, nietwaar?"

"neen ik wou een goed gevecht en ik wist dar Nero me dat kon geven"zei Dante. Hij loog niet, helemaalniet, hij sprak zelfs de waarheid.

Vergil lachte en zwiepte weer met zijn staart, waardoor er een gat in een muur ontstond. "Maar dat zou wel kunnen doorgaan als een tweede reden, nietwaar? Of heb je Daphne al zo snel opgegeven?"

"ze haat me nu toch vanwege het gevecht dus waarom de moed er in houden?"zei Dante "ik geef nog niet op". Hij keek naar de lucht.

Vergil keek ook omhoog en rook iets bekend, maar wat was het... "Wie zegt dat, Dante? Van wat ik heb afgeleid, vindt ze je alleen minder leuk."

Dante zuchtte. Vergil had ook wat geroken zoals hij. Hij keek toen weer naar Vergil "ok dan..."

Vergil grijnsde, de geur was sterker geworden en hij had al door wie het was. Zijn staart zwiepte enthousiast heen en weer en hij gromde laag. "Je gelooft me niet, hé broertje?"

"niet echt nee, broertje... ik geloof alleen dat ze me haat"zei Dante en hij snoof de geur nog eens op.

Daphne sprong van een dak naar beneden, ze had alles gehoord. "Vergil, stop met je broertje te pesten." Ze landde naast hem en klopte op zijn schouder. "Blij me hier te zien?" Ze knikte vriendelijk naar Dante.

Dante zette zich op de grond en al snel hield hij zijn mond. Hij staarde wat naar de lucht en rekte zich eens uit.

Vergil grijnsde en sloeg haar speels met zijn staart, waardoor ze bijna voorover viel. "Wees daar maar zeker van. Gaat het al terug helemaal goed?"

Daphne schoof een stuk vooruit toen ze werd geraakt door Vergil's staart. "Pas een beetje op. En ik ben alleen nog wat vermoeid. Als jij niet wat van je energie had gegeven, lag ik nu waarschijnlijk nog te slapen." Ze keek naar Dante en zei dan: "ik denk dat je broer niet wilt dat ik hier ben, dus ben ik er maar vandoor." Ze stapte de andere kant uit.

"blijf!"zei Dante en voor de rest zei hij niets. Hij was gewoon jaloers meer niet.

Vergil hield Daphne tegen met zijn staart. "Blijf, alsjeblieft. Als je niet voor Dante wil blijven, doe het dan voor mij." Hij keek haar smekend aan.

Daphne schrok toen ze Dante en Vergil's woorden hoorde en toen ze Vergil's staart voelde. Ze draaide zich om en liep terug. "Ik zal blijven, voor jullie allebei." Ze grinnikte en mompelde: "verliefde gekken."

Vergil grijnsde en trok Daphne dichter bij hem met zijn staart. "Zo mag ik het horen, maar ik ben niet gek."

Dante stond op en ging tegen zijn broer aanleunen. Hij veranderde in zijn PDF. Hij lachtte even en leunde toen tegen een muur aan. "ik ben ook niet gek"

Daphne grijnsde en wreef over Vergil zijn schouder. "Maar wel verliefd. En pas op als je me nog eens tegen je aandrukt, je voelt niet echt aan als een kussen." Ze zette een stap bij Vergil vandaan en wreef over haar schouder, waarmee ze tegen Vergil was gebotst.

Vergil grijnsde schaapachtig naar Daphne. "Sorry," mompelde hij. Dan gromde hij even naar Dante en spreidde zijn vleugels lichtjes zodat zijn rug te zien was. Hij ging zitten en keek Daphne aan.

Daphne gromde naar Vergil en keek naar Dante. "Vergil, maak je er toch niet zo druk over dat je broer je aanraakt." Ze keek hoe Vergil zijn vleugels spreidde en ze snapte de hint. Ze grijnsde en sprong op zijn rug. Ze masseerde zijn schouders zachtjes.

"ik ben al weg... ik laat jullie tortelduifjes wel alleen"zei Dante en hij spreidde zijn vleugels. Klaar om weg te vliegen.

Daphne grijnsde toen ze een idee kreeg. Ze leunde voorover en fluisterde in Vergil's oor: "kan je vliegen met mij op je rug? Ik wil iets proberen." Ze masseerde zijn schouders zachtjes terwijl ze wachtte op een antwoord.