Macht

Vergil zuchtte. 'Waarom blijft Dante zich verzetten tegen zijn demon? Waarom weigert hij de kracht van onze vader, Sparda, te accepteren?' Hij nam Yamato uit zijn schede en oefende even.

Daphne liep rond, zich af en toe omdraaiend. Ze was hier in de demonenwereld, in een deel waar ze nog nooit was geweest. 'Hoe kwam ik hier ook alweer? Ahja, dat portaal.'

Vergil hoorde iets en deed Yamato terug in de schede. Hij nam Force Edge en viel de indringer aan. Hij landde erboven op...

Daphne hoorde iets en viel dan op de grond. Vergil, de tweelingbroer van Dante zat op haar. "Ah, ga van me af!" Ze duwde Vergil weg en trok DeathBane. "Kom maar op, zoon van Sparda."

Vergil schoof achteruit wanneer het meisje hem duwde. "Denk je nou echt dat je mij kan verslaan?" Hij keek even naar haar en vroeg dan: "wie ben jij eigenlijk? En hoe weet je wie ik ben?"

Dante keek vanop een afstand naar zijn broer en Daphne. Hij rolde met zijn ogen en trok Rebellion. Hij veegde bloed van zijn gezicht en keek weer naar de twee.

Daphne glimlachte even naar Vergil. "Ik ben hier gewoon verzeild geraakt toen ik door een portaal kwam, ik wist niet dat het hier jouw domein was. En ik ben Daphne, een halfdemon net als jij en je broer. En hoe ik weet wie je bent? Je kan het als een psychische kracht beschouwen, ik zie visioenen en soms kan ik zelfs met de doden praten." Ze stapte langzaam naar hem toe. "Ik ben hier niet gekomen om te vechten, zoals je denkt. Dat van daarnet was gewoon zelfverdediging."

Dante ging zitten op de grond en geeuwde luid. Hij wreef door zijn haar en had Rebellion nog steeds vast. Hij keek naar Vergil en stond weer op. Hij liep naar hem toe en zei "hallo broer"

Vergil's blik verzachtte even wanneer Daphne naar hem kwam. "Dan zijn ik, mijn broer en Nero tenminste niet de enige halfbloeden." Dan keek hij kwaad naar Dante. "En wat doe jij hier?" gromde hij.

"wa dat ik hier doe? ehhm... even denken..."zei Dante en hij keek naar Vergil met een geamuseerde blik "mijn broertje gedag zeggen". Hij had Rebellion goed beet.

Vergil zuchtte. "Hier zit vast meer achter. Wat wil je? Je kan alles hebben wat je maar wilt, als je nou eens de macht van onze vader zou accepteren." Hij nam Yamato al uit de schede voor de zekerheid.

"Zal ik nooit doen broertje van me"zei Dante emotieloos. Hij zou nooit de demonengedaante van hem accepteren.

Daphne keek een beetje bezorgd. "Jullie gaan toch niet vechten?" Ze stapte naar Vergil en masseerde zijn schouders even zodat hij zou ontspannen en daarna deed ze hetzelfde bij Dante. Ze fluisterde bij hen allebei in hun oor: "alsjeblieft, vecht niet."

Dante keek emotieloos naar Vergil en bromde wat. Hij stopte Rebellion weg maar was nog steeds klaar voor een onverwachte aanval van Vergil.

Vergil voelde zich al direct meer ontspannen door de massage die Daphne had gegeven. Hij had zelfs geen zin meer om te vechten. Hij begon onwillig in te geven aan zijn menselijke gevoelens.

Dante zette zich op de grond en keek wat rond. Hij voelde zich goed na de massage maar toch ging de haat voor zijn broer, de haat voor demonen niet weg.

Vergil stopte Yamato terug in de schede en ging ook zitten. Hij leunde tegen een rotsblok en keek Daphne aan. "Kom eens hier, meid."

Daphne ging naar Vergil en zat naast hem. "Is er iets, Vergil?" Ze ging op zijn schoot zitten terwijl zijn benen uitgestrekt lagen en masseerde langzaam zijn schouders. Ze zat net laag genoeg dat hij de bovenkant van haar borsten kon zien.

Dante stond op en sprong op een rots. Hij ging daar zitten en bekeek Rebellion eens goed. Daarna bekeek hij al zijn wapens een voor een.

Vergil grijnsde wanneer Daphne hem masseerde, en hij haar borsten voor een deel kon zien. Hij legde zijn handen op haar heupen en kneedde die zachtjes.

Daphne glimlachte en gaf hem een kus op zijn kaak. Ze fluisterde in zijn oor: "ik ben niet verliefd op je,Vergil, maar ik voelde dat je dit nodig had. Accepteer het nou maar dat Dante kiest voor zijn menselijke helft." Dan ging ze naar Dante en legde haar hand op zijn kaak.

Dante geeuwde weer eens luid en keek wat rond. Al zijn wapens waren in orde. Toen hij Daphne's hand op zijn kaak voelde schrok hij. Hij deed niets maar grijnsde even.

Vergil luisterde naar wat Daphne zei en hij knikte. "Wat een vrouw allemaal niet kan doen," mompelde hij.

Daphne zag dat Dante even geschrokken was en ze legde haar handen op zijn schouders en begon ze zachtjes te masseren.

Dante sloot zijn ogen en genoot van de zachte strelende cirkelbewegingen die Daphne's handen maakten op zijn schouders. Voor het eerst verscheen er een genietende blik op zijn gelaat.