Alleen...

Daphne glimlachte droevig naar Vergil en omhelsde hem. "Bedankt Vergil. Maar hoe kan je mijn kant kiezen, terwijl het evengoed niet waar kan zijn wat je zegt?"

Vergil hield Daphne nog altijd vast. "Daphne, ik ken je al lang genoeg om uit je bewegingen af te leiden wat je gaat doen. En jij bent zowat de eerste persoon die ooit echt vriendelijk tegen me was en dat de hele tijd gebleven is." Hij stond moeizaam recht en trok Daphne met hem mee.

Dahne ondersteunde Vergil toen hij moeilijk rechtstond. "In ieder geval, bedankt dat je mijn soort van getuige bent als Lara iets daarover tegen me zegt, of tegen jou."

Vergil leunde tegen Daphne en zei: " graag gedaan. Ik heb het niet graag als mijn partner mijn beste vriendin beschuldigt van iets dat ze niet heeft gedaan." Hij dacht aan iets en zei dan: "Daphne, je weet dat ik pistolen nooit eervolle wapens heb gevonden hé?" Hij ging met zijn hand naar vanachter aan zijn riem onder zijn mantel en haalde een pistool ter grote van Ebony en Ivory tevoorschijn. Het was metaalachtig donkergroen met een zwarte draak, op de zijkant stond Envy. "Dit is van mij en het is het enige pistool dat ik ooit gebruikt heb, buiten het feit dat ik af en toe Ebony van Dante leen in een gevecht." Hij gaf het aan haar en kuste haar zacht op de mond. "Jij mag het hebben. Ik, Vergil, zoon van Sparda, geef hierbij Envy, het enige pistool dat ik ooit met mijn leven vertrouwde aan Daphne, zij is de rechtmatige eigenares." Envy glinsterde zacht in Daphne's handen en de ogen van de draak gloeiden geel op.

Lara kwam aanlopen en zag de kus nog. Ze stopte en zweeg. Ze zuchtte en wilde haar omdraaien om weer terug weg te lopen. Ze was hier duideijk neit welkom

Nero zag de kus ook en moest zich inhouden. "Ga gewoon"zei hij zacht tegen haar en draaide haar om en liep met haar naar hun toe. Hij moest zichzelf inhouden om niet uit te vliegen tegen Vergil.

Daphne schrok toen Vergil haar zacht op de mond kuste en zette een paar stappen achteruit. Ze keek naar Envy en zei: "bedankt Vergil. Ik had nooit gedacht dat je me zoiets zou geven." Ze glimlachte en stak Envy voorzichtig weg.

Hij keek naar de reactie van Daphne en werd daardoor al kalmer. Hij keek hun aan. "Vergil ik heb haar terug gebracht nu mag jij met haar praten"zei hij tegen hem. Hij had genoeg gedaan voor Vergil vandaag.

Vergil knikte en fluisterde: "het was vriendschappelijk bedoelt. Ze denkt dat Lara denkt dat het haar schuld was, ik heb haar gewoon duidelijk gemaakt dat dat niet zo was, en ik heb haar iets gegeven van mij, als Lara haar nooit meer wil zien, kan ik haar weinig opzoeken, dus dan heeft ze nog een herinnering aan mij." Hij stapte naar Lara en bleef voor haar staan.

Lara keek hem zwijgend aan. Ze zuchtte en keek weg. Ze staarde naar de grond

Vergil plaatste 2 vingers onder haar kin en fluisterde: "het spijt me dat ik je niet kon helpen."

Lara keek hem aan en zweeg nog steeds. De boosheid ging iets weg maar nog niet helemaal

Hij liep naar Daphne en keek haar aan. Hij keek naar het pistool dat ze gekregen had van Vergil. Het was een mooi pistool vond hij zelf. Maar zijn voorkeur ging toch nog naar Yamoto. Hij keek haar aan en zei zacht"ik denk dat we beter eventjes weg kunnen gaan"

Vergil keek haar aan en zuchtte. Hij nam zijn vingers weg en deed een paar stappen naar achteren. Ik doe de moeite om mijn excuses aan te bieden en dan zegt ze niets terug. Zij is hier wel degene die sorry mag zeggen, ik kon er niets aan doen, maar zij heeft Daphne vals beschuldigd.

Lara zweeg en kreeg terug tranen in haar ogen. Ze was haarzelf helemaal niet meer

Daphne schudde haar hoofd. "Ik wil nog even blijven, Nero, als Vergil me niet meer kan opzoeken wil ik wel afscheid nemen."

"Dan wachte we even maar ga je niet bemoeien met hun gesprek,ik heb haar met alle macht hierheen gekrege."zei hij tegen haar en gaf haar een kleine kus op haar mond. Hij keek even naar Lara en knikte naar haar al teken van dank dat ze gekomen was.

Vergil zuchtte en haalde zijn hand door zijn haar. "Luister, Lara, het spijt me echt van die kus, het was vriendschappelijk bedoeld, jij bent niet de enige die hieronder geleden heeft."

Lara keek hem aan. Tranen stonden nog steeds in haar ogen

Vergil begon licht geïrriteerd te raken. "Ga je nog iets zeggen of niet? Ik ben nooit goed geweest in mensen troosten." Hij keek naar Daphne en Nero en zijn lippen vormden de woorden het spijt me, hoewel hij niets zei.

Lara begon opeens te huilen en omhelsde heml snel, tranen stroomden over haar wangen en ze zweeg nog

Vergil zette een stap achteruit om zijn evenwicht terug te vinden en omhelsde Lara voorzichtig. Hij streelde zacht haar haren en fluisterde: "het spijt me echt, Lara. Maar geef Daphne alsjeblieft niet de schuld."

Lara snikte. Ze kon het niet, ze zweeg en tranen drupten op de grond

Vergil ging zitten en trok Lara met hem mee. Hij werd een beetje duizelig. Hij wenkte Daphne om te komen wanneer hij wazig begon te zien.

Lara schrok en viel op hem, ze keek hem stil aan