Alleen...

Daphne ging bezorgd naar Vergil. "Is er iets?" vroeg ze stil.

Nero liep maar mee naar hun. Hij keek Vergil aan en wachte op een antwoord. Hij hoopte dat hij niets ging proberen.

Vergil zette zijn hand op de grond toen hij dreigde om te vallen. Hij keek naar Daphne en fluisterde: "doe mijn mantel en shirt uit, snel." Hij hoestte en zei dan: "ik denk dat er iets mis is."

Lara ging snel staan en keek hem aan. Er was duidelijk iets mis met Vergil

Nero keek hun aan er was iets met hem. Hij knielde neer en keek hem aan. Zijn huid was bleek. Hij keek hem aan en wist niet wat er was maar het was erg.

Daphne deed snel vergil' s mantel en shirt uit en zag de grote wonde op zijn rug van toen hij over de grond geschoven was in PDT. Nero had die licht genezen maar ze was terug opengegaan en er liep veel bloed uit. Daphne legde haar hand voorzichtig op de wonde en begon die te genezen. Ze zag dat Vergil heel bleek zag van het bloedverlies en hij zweette hard omdat hij probeerde bij bewustzijn te blijven. Ze legde haar hand op zijn voorhoofd terwijl ze zijn rug genas. Hij had hoge koorts. Zijn rug was nu helemaal genezen, ze had er zelfs voor gezorgd dat er terug genoeg bloed in zijn lichaam was. Ze had weinig energie over, ze had nu bijna alles opgebruikt om Vergil te genezen en ze viel flauw...

"Daphne"zei hij ongerust. Hij keek haar aan met een bezorgde blik. Op zijn beurt gaf hij een deel van zijn energie aan haar. Hij duizelde even maar Daphne was zijn prioriteit nu. Hij keek haar aan en legde zijn hoofd op het hare.

Vergil voelde langzaam de wond dichtgroeien en hij voelde zich al direct beter. Hij zag dat Daphne was flauwgevallen en hij verzette zich zodat hij haar beter kon zien. Hij voelde aan haar pols, "bijna geen hartslag..." zei hij zacht. "Daphne," fluisterde hij en hij streek haar haren uit haar gezicht.

Lara keek toe en zweeg. Ze was blij dat het al goed ging met Vergil

Hij keek haar aan en schudde zijn hoofd. "Daphne alsjeblieft niet nu,blijf bij"zei hij tegen haar en inzichzelf. Hij keek haar aan en legde zijn hand op haar wang.

Er liepen tranen over Vergil's wangen wanneer hij geen verbetering voelde in Daphne's hartslag. "Alsjeblieft Daphne, ga niet dood omdat je mij wilde redden. Alsjeblieft,..." hij zuchtte en legde zijn hand tegen haar kaak. "Als er iemand van ons moet doodgaan, ben ik het. Ik heb iedereen veel leed veroorzaakt, ik verdien het om te sterven, jij niet." Hij veegde zijn tranen weg met zijn hand.

Hij keek Daphne aan en voelde een steek in zijn hart. "Daphne,word wakker alsjeblieft,zonder jou leef ik niet meer verder"zei hij tegen haar. Een traan viel op Daphne haar mond. Hij mocht haar niet kwijtraken hij wou dat niet.

Lara keek stil naar de 3 en zweeg. Iets doen kon ze niet. Ze was ene gewoon mens en ze konden meer al haar

Vergil gromde en naar Daphne. "Alsjeblieft Daphne, word wakker, ik zou alles doen om je terug te krijgen, ik zou zelfs gewoon mens willen worden, zolang jij er maar terug bent, bij mij en bij Nero. Je bent een van de enigste personen die ooit om me gaven, en je bent een van de weinige personen waarom ik geef." Hij kuste haar zacht op de mond en gaf haar zoveel mogelijk energie als hij kon.

Lara luisterde en keek meteen weg. Daphne? 1 van de weinige personen waar hij om gaf? Fijn om te horen... ze zuchtte en zweeg

Bij dat zien gromde Nero even hij wou hem een boks geven. Een pijnlijke steek stak in zijn hart. Het leek hem te doorboren. Hijj zakte onder uit en legde zijn hand op zijn borstkas. Hij ademde onrustig.

Daphne had alles gehoord wat er gebeurd was, ze kon zich alleen niet bewegen. Nadat Vergil haar een groot deel van zijn energie had gegeven zat ze moeilijk terug recht. Ze keek om zich heen en zag Nero. "Nero, niet jij ook," fluisterde ze. Ze legde haar hand over het zijne op zijn borstkas en kuste hem op de mond. Haar ogen traanden licht en ze fluisterde in zijn oor: "ik zal altijd de jouwe zijn, en van jou alleen."

Hij kuste mee maar de pijn bleef. Hij ademde weer wat rustiger. Hij sloeg zijn armen rond haar heen en omhelsde haar. Bij die omhelzing verdween de pijn. Hij kalmeerde wel weer.

Daphne omhelsde Nero terug en legde haar voorhoofd tegen het zijne. "Waarom gebeurt er toch altijd zoiets als een andere jongen mij kust? Ik zal je nooit verlaten Nero, zelfs niet voor alles in de wereld. Dan zou ik alles hebben behalve hetgene ik wil, jou." Ze kuste hem terug op de mond. "Bedankt Vergil, en Nero. Ik heb alles gehoord wat jullie zeiden, ik kon alleen niet bewegen."

"Doe nooit meer zo dom om te springen van die hoogte"zei hij tegen haar. Hij streek met zijn hand door haar haar en gaf haar een kus.

Daphne fronste. "Ik had het wel aangekunnen om te landen, als ik afremmende bewegingen bleef doen. Ik moest alleen naar beneden duiken om Lara te redden, en door de kracht waarmee ik haar naar boven zwierde, ging ik harder naar beneden." Ze kuste Nero zacht op de kaak.

Lara keek nog steeds starend naar de grond. De woorden spookten door haar hoofd: 1 van de weinigen waar ik van hou. Ze zuchtte en keek verder naar de grond

Vergil glimlachte en omhelsde Daphne. "Doe dat nooit meer, wil je? Ik dacht dat we je kwijt waren." Hij stond recht en liep naar Lara. Hij gaf haar een kus op de kaak. "Maak je niet druk."

Lara keek op en zweeg nog steeds. Ze zuchtte even en kek Vergil stil en rustig aan

Vergil zuchtte en zei: "als je niet meer gaat spreken, kan ik evengoed met Daphne en Nero meegaan om er op toe te zien dat Daphne beter wordt."